Η περιοχή όπου βρίσκονται τα σημερινά Ζαγοροχώρια φαίνεται να κατοικήθηκε
από τους προϊστορικούς χρόνους, πράγμα που μαρτυρούν και τα λείψανα
κυκλώπειων τειχών που έχουν βρεθεί εκεί. Κατά τους ιστορικούς χρόνους
κατοικήθηκε από τους Μολοσσούς και κατά την περίοδο της Βυζαντινής
αυτοκρατορίας δέχτηκε πολλές επιδρομές από σλαβικά φύλα, γεγονός που
φαίνεται και από τα πολυάριθμα τοπωνύμια σλαβικής προέλευσης.
Η ιστορία όμως της περιοχής ξεκινά από την περίοδο της τουρκοκρατίας και
συγκεκριμένα το 1430, όταν δεκατέσσερα χωριά του Ζαγορίου, βορειοανατολικά
των Ιωαννίνων, προσέφεραν την υποταγή τους στο σουλτάνο Μουράτ με
αντάλλαγμα ένα πλήθος προνομίων, με κυριότερο αυτό της αυτοδιοίκησης.
Ακολούθησαν και τα χωριά του Δυτικού Ζαγορίου με ανάλογα προνόμια, όπως η
αυτονομία και η ελευθερία εκτέλεσης των θρησκευτικών καθηκόντων. Το 17ο
αιώνα, το Ανατολικό και το Δυτικό Ζαγόρι ενώθηκαν σε μια αυτόνομη ομοσπονδία
46 χωριών και ονομάστηκαν Βιλαέτι του Ζαγορίου ή απλά Ζαγόρι. Τα προνόμια
που είχε εξασφαλίσει η περιοχή αυτή διατηρήθηκαν από όλους τους σουλτάνους
και αυξήθηκαν ιδιαίτερα επί Αλή Πασά. Τα χωριά γνώρισαν μεγάλη ευημερία μέχρι
το 1868, που καταργήθηκαν τα προνόμιά τους από την Υψηλή Πύλη. Είχαν
προλάβει όμως μέχρι τότε να αναπτυχθούν πάρα πολύ τόσο οικονομικά όσο και
πνευματικά.
Ιδιαίτερα δύσκολες ήταν οι δοκιμασίες που πέρασαν τα Ζαγοροχώρια κατά τη
διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου, της κατοχής αλλά και του μετέπειτα
εμφύλιου πολέμου. Η περιοχή έγινε πεδίο πολεμικών επιχειρήσεων και τα χωριά
του Ανατολικού Ζαγορίου κάηκαν ολοσχερώς από τους Γερμανούς. Ως αποτέλεσμα
των καταστροφών, πολλοί κάτοικοι εγκατέλειψαν τα χωριά τους και αναζήτησαν
μια καλύτερη ζωή στα μεγάλα αστικά κέντρα.